Ε ναι,λοιπόν,έπρεπε να το ζήσω ΚΑΙ αυτό.Κρίση υπερκόπωσης λέγεται κι αν τόσο καιρό νόμιζα πως οι 40 ώρες στη Σχολή μου προκαλούν υπερκόπωση καθημερινά τελικά τα ιατρικώς αποδεκτά συμπτώματά της είναι διαφορετικά.
Ε και φυσικά ως οπαδός του Μέρφι το έπαθα την πιο ακατάλληλη στιγμή,τώρα που χρειάζομαι το εκατό τοις εκατό των δυνάμεών μου για την εξεταστική που πλησιάζει.
Ωστόσο επανέρχομαι -θέλοντας και μη- ,προσπαθώ να ζήσω την Άνοιξη που αρνείται να εκδηλωθεί ολοκληρωτικά και να ακολουθήσω τους φρενήρεις ρυθμούς αυτής της περιόδου.
Όπως μου είπε και η φίλη μου η Μαρία την Πέμπτη που είχα 8 ώρες μάθημα πως δεν πρέπει να λέω πως πάω στη Σχολή αλλά στα κάτεργα.
Ας είναι...όσο πλησιάζει η εξεταστική τόσο πιο κοντινό φαίνεται και το καλοκαίρι...
υγ: Ευτυχώς υπάρχει και η μουσική στη ζωή μας κάτι τέτοιες ώρες (και κάτι άλλες ώρες).
Πρόσεξε το στίχο (in architectural terms):
"ξυπνάω/και λέω θα κοιτάξω ευθεία/
θα βρω τη μεριά που κρύφτηκε πίσω/από την γκρίζα πολυκατοικία"
[στίχοι/μουσική/ερμηνεία:Στέλιος Δάβαρης]
No comments:
Post a Comment