Λίγο οι απεργίες που δυσκόλευαν τη ζωή μας -τους θαύμασα πραγματικά τους Αθηναίους-
λίγο η τέλεια παρέα,λίγο οι πανέμορφες βόλτες,λίγο τα ασυναγώνιστα φαγητά μιας και μια από τις φίλες μου έχει άριστες γνώσεις μαγειρικής...ε έτσι έκανα προεόρτιες διακοπές.
Διακοπές σε μία πόλη αρκετά μεγάλη, με ποικιλόμορφες τοποθεσίες, πολλά και διάφορα στυλ αρχιτεκτονικής, πολλές εκθέσεις,μουσεία...
μια πόλη τόσο απόμακρη όσο και οικεία...μια πόλη όμορφη αλλά και άσχημη,γκρίζα αλλά και πολύχρωμη...
Έτσι,το Σάββατο το πρωί που χιόνιζε κάναμε μια τεράστια βόλτα..ξεκινώντας από τους Στύλους του Ολυμπιου Διος και διασχίζοντας Θησείο,Μοναστηράκι...φτάσαμε ως το Κολωνάκι αναζητώντας την gallery Batagianni.
Μπορεί να τη βρήκαμε κλειστή όμως μέσα στην πολυκοσμία της περιοχής βρεθήκαμε σ'ένα στενάκι όπου κουρασμένη έκατσα στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας....
εκεί ήταν που σήκωσα το βλέμμα....ένιωσα μικρή..αρκετά μικρή...ήμουν και κουρασμένη που πραγματικά η συγκεκριμένη η εικόνα μου δημιούργησε κάτι πρωτόγνωρο....
η Αθήνα μου χάρισε πολλά σ'αυτό το ταξίδι.....όσα μεταφράζονται
θα τα μοιραστούμε προσεχώς...
το τραγούδι που αρμόζει εστάλη από τη marion μέσω του twitter και είναι το εξής:
μα ΠΟΥΘΕΝΑ ομως?!
No comments:
Post a Comment