Music in.... architectural terms. [1]

Τα σπίτια...

http://www.youtube.com/watch?v=oru1aBxibVc


Είναι μερικές φορές που τα τραγούδια περιγράφουν τόσο ουσιαστικά και περιεκτικά σκόρπιες σκέψεις που κάνεις κατά καιρούς που σε αφήνουν άφωνο. Είναι πάλι, άλλες φορές που περιγράφουν κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό σου σαν ολοκληρωμένη σκέψη και όμως διαπιστώνεις την αλήθεια και τη σημασία τους και άμεσα την εντοπίζεις μέσα σου και την αφήνεις να "αναπνεύσει".
Είναι όμως και κάποιες φορές ορισμένα τραγούδια που τα συνδυάζουν όλα αυτά και ξαφνικά σε βάζουν σε έναν νέο κόσμο, οικείο αλλά και πρωτόγνωρο.

Η Λίνα Νικολακοπούλου σ' αυτό το τραγούδι που ουσιαστικά κυκλοφορεί ως αφήγηση από την ίδια, παρατηρούμε ότι πραγματεύεται "τα σπίτια", τα σπίτια που κατοικούμε,που μας φιλοξενούν, που μας δέχονται...τα σπίτια από τα οποία περνάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας αλλά και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αυτό.

Αν αναλογιστούμε πως η αρχιτεκτονική προσπαθεί να φτιάξει σπίτια- "δοχεία ζωής" τότε θα παρατηρήσουμε μέσα σ'αυτά τα λόγια πως μια σωστή αρχιτεκτονική κατά ένα μεγάλο ποσοστό θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει όλες αυτές τις δραστηριότητες που πραγματικά λαμβάνουν χώρα σ'ένα σπίτι. Και φυσικά δε μιλώ μόνο για το επιφανειακό-οπτικό-διακοσμητικό κομμάτι αλλά και για αυτό που έπεται.Δηλαδή για τα συναισθήματα που στοχεύει ένας αρχιτέκτονας να προξενήσει στον επισκέπτη και κυρίως στον ιδιοκτήτη του σπιτιού που κατασκευάζει.
 Για δες...εσύ τι εντοπίζεις στα λόγια αυτά?

Τα σπίτια φυτρώνουν και αυτά
σαν τα λουλούδια
Μαραίνονται και αυτά με τα χρόνια,
σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το video της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά
στα χέρια, μόλις γεννιέσαι
Βγαίνεις μετά, αγκαλιά
στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου, τα πρώτα
Μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι και έναν σκούφο μέχρι τα μάτια
Και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών
Μετά κρατάς μία σάκα
Μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ
«Που ήσουνα τόσες ώρες»;
«Άσε με μάνα!»

Και από εκεί και μετά όλο και κάτι κρατάς
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή
Τον πρώτο σου έρωτα, τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου
Μετά κρατάς το παιδί σου,
εσύ και το φέρνεις
Μετά κρατά τους δικούς σου, που μεγάλωσαν
και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις
Όλα από μία πόρτα
Περνάνε, όλα περνάνε
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά!

Περαστικά, περαστικός
Περαστικός ήμουν
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται
και σε βρίσκει
Απροειδοποίητα και εμείς του λέμε

περάστε.

The houses  they grow
like flowers
And these withered over the years,
like flowers

Once we played the video of our lives quickly,
we would be ecstatic

You get first home,in a hug,
in hands just when you are born
You leave then, embrace
hands or with the stroller

Then with your shoes, your first one.
And then with a game in hands and a hat over your eyes
And the other hand, in the hands of your parents
Then hold a satchel
After only the keys and a sweater
"Where you been so many hours?
"Leave me alone me mother!"

And then there is something you keep around
At first your suitcase for the trip

Your first love, bring them home when your parents are not there.
After you hold your child,
you and brings
Then hold your own, who grew
and go where they want

Then keep your mouth shut and say a few
Then keep the furniture to walk
Everything from a door
Pass, all pass
Life itself is a passage
Are you having fun? Have fun!

Passerby, passer
Passer was
So I had to say when love comes
and finds
Unexpectedly and we are saying go

στίχοι/εκτέλεση: Λίνα Νικολακοπούλου