Θυμήσου τους καλούς δασκάλους*

Σήμερα που γιορτάζουν οι άνθρωποι των γραμμάτων ας θυμηθούμε όλους αυτούς τους δασκάλους που μας διαμόρφωσαν.Αυτούς που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη γνώση και τα βιβλία.Αυτούς που στάθηκαν σαν γονείς δίπλα μας.

Σίγουρα υπήρξαν.Ίσως όχι πάρα πολλοί,ίσως ελάχιστοι.Όμως υπήρξαν και πρέπει να τους θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη και αγάπη.

Καθώς, λοιπόν, σκέφτομαι τόσο τα μαθητικά μου χρόνια όσο και τα φοιτητικά, διαπιστώνω πως ήμουν από τους τυχερούς που βρέθηκαν τέτοιοι καλοί δάσκαλοι στο δρόμο μου.

Διαβάζοντας το βιβλίο 

"Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής" 

του Άρη Κωνσταντινίδη

έμεινα έκπληκτη μπροστά σε μια παράγραφο που είναι σαν να περιγράφει όλη τη μαθητική (και ακαδημαϊκή) μου πορεία.

Σας τη μεταφέρω και ελπίζω να είστε κι εσείς το ίδιο τυχεροί.

"Γιατί εδώ είναι το πρόβλημα: να καταφέρεις να βρεις μόνος σου τον καλό δρόμο κι όχι επειδή θα βρεθεί κάποιος ...έξυπνος (και κατεργάρης) για να σε "βοηθήσει" στο πως θα παραστρατήσεις. Όχι επειδή έχει ίσως κακούς σκοπούς, αλλά επειδή δεν έχει τα κότσια για τη δουλειά που νομίζει πως την κατέχει. Έτσι συμβαίνει σχεδόν με τον κάθε δάσκαλο (αχρείαστοι να είναι) 

έξω από ελάχιστες εξαιρέσεις. 

Που πρέπει να είσαι ΠΟΛΥ τυχερός για να τους πετύχεις 

και για να γίνεις και φίλος μαζί τους όσο και πιο μεγάλοι αν είναι στα χρόνια από εσένα".

Να σας χαιρόμαστε*

Η πρώτη μέρα μιας αιωνιότητας...

Χθες, αργά το απόγευμα ένας φίλος μου έστειλε το έκτακτο άρθρο που είχε αναρτηθεί σε διάφορα ενημερωτικά sites και αφορούσε στο σοβαρό τραυματισμό του Θόδωρου Αγγελόπουλου από μια μοτοσικλέτα. Ανησύχησα, αλλά σκέφτηκα πως αποκλείεται ο Theo να "φύγει" έτσι ξαφνικά με έναν τόσο άτυχο τρόπο. Περίπου μεσάνυχτα, χρειάστηκα να ψάξω κάτι στο google. Άνοιξα για 1" το twitter. Πάγωσα. Όλοι έγραφαν για το 

Θόδωρο Αγγελόπουλο 

σε αόριστο. Αποκλείεται. Εγώ απλά ήθελα να βρω κάτι σχετικό με το μάθημα που δίνω την Παρασκευή. Δεν ήθελα να αντικρίσω αυτήν την είδηση. 

Ίσως αν έκλεινα το "παράθυρο" να γυρνούσα το χρόνο πίσω; Ίσως να ζουν οι ψευδαισθήσεις; Ίσως να γλίτωνα τον εαυτό μου από αυτά τα νέα;

 Όχι το Θόδωρο Αγγελόπουλο δεν το συνάντησα ποτέ. Δεν πέρασα ποτέ από δίπλα του, δε βρέθηκα ποτέ στον ίδιο χώρο μ'αυτόν. Όμως χθες τα μεσάνυχτα μπροστά σε αυτήν την είδηση λύγισα σα να έχασα έναν δικό μου άνθρωπο. Διάβαζα κι έκλαιγα. 

Γιατί τελικά δικοί μας δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που μας διαμορφώνουν; Που μας πιάνουν από το χέρι και μας βάζουν στην αρχή ενός δρόμου, μας δίνουν την ευχή για καλό ταξίδι και μας αφήνουν να πορευτούμε μόνοι μας; Δεν είναι αυτοί που μας χαρίζουν έναν ολόκληρο κόσμο...το δικό τους κόσμο;

Διαβάζοντας όσα γράφονται τις τελευταίες ώρες μια σκέψη μου έμεινε στο νου,

 ο θάνατός του ήταν άτυχος αλλά δίκαιος.

 Έφυγε ενώ έκανε γύρισμα, έφυγε ενώ έκανε αυτό που τόσο αγαπούσε,

 αυτό για το οποίο τον αγάπησε τόσος κόσμος...

Έφυγε σε μια στιγμή ευτυχίας...

Και τώρα ας πλημμυρίσουν τα σπίτια μας  με μουσικές της Καραΐνδρου...

λίγο όνειρο ακόμη...

Τοπίο στην Ομίχλη (1988)

Μια αιωνιότητα και μια μέρα (1998)

Ο μελισσοκόμος (1986)

Ταξίδι στα Κύθηρα (1984)

Το λιβάδι που δακρύζει (2004)

Το μετέωρο βήμα του πελαργού (1991)

Η σκόνη του χρόνου (2008)

υγ: τις πιο όμορφες μουσικές της η Ελένη Καραΐνδρου τις έχει γράψει για τις ταινίες του...τώρα για ποιον θα γράφει...;

Ευτυχία είναι...

να βλέπεις την Parallaxi να γίνεται in arhitectural terms.

Ναι αυτό είναι ευτυχία.

Που να το φανταζόμουν ε;

Πέρσι το χειμώνα διαπιστώνοντας πόσες πολλές φωτογραφίες έχω από κρυμμένα αλλά και φανερά κτίρια της Θεσσαλονίκης

αποφάσισα να φτιάξω μια στήλη σε τούτο εδώ το blog (βλ. "secret Thessaloniki"-παρ'το όλο κάτω-δεξιά)

Και για δες, έφτασε μια μέρα που αυτή η ιδέα βρήκε το "σπίτι" της.  Θα τη φιλοξενεί η  Parallaxi.

Tο πιο ωραίο free press της πόλης μας, με τόσους δημιουργικούς ανθρώπους στο δυναμικό του, τόσες ιδέες, τόση έμπνευση.

Κάθε δεύτερο Σάββατο, λοιπόν, θα κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μας και θα εντοπίζουμε αυτά τα κτίρια που με τον τρόπο τους την κάνουν πιο όμορφη.

Αυτό το Σάββατο περάσαμε κάτω από την αγαπημένη μου πολυκατοικία, την υπέροχη οβάλ πολυκατοικία απέναντι από το Λευκό Πύργο. 

Δες εδώ το πρώτο μου άρθρο στην Parallaxi και στείλε ευχές για καλή αρχή.

Τώρα που έφυγε η αγωνία απολαμβάνουμε τα χαμόγελα και τη χαρά.

 Αν μία εικόνα είναι 1000 λέξεις τότε η στιγμή ευτυχίας που σου προσφέρει αξίζει όσο 1000 τέτοιες στιγμές.

Το Teaser της ευτυχίας_

Λοιπόν, η Νένα είναι τόσο χαρούμενη που δεν αρκεί ούτε το χαμόγελό της για να το δείξει 
πόσο μάλλον οι λέξεις.


Είναι που το παιδί μου (ετούτο εδώ το blog ντε) μεγάλωσε και ένα μέρος του προβιβάστηκε. 
Μεταφέρεται. Εξαπλώνεται και χαίρεται.


Περισσότερα θα σας πω σύντομα.
Προς το παρόν ας μοιραστούμε χαμόγελα και αγάπη.

η φωτογραφία είναι για να πάρεις μια ιδέα.....*

Και η εξεταστική έχει τα θετικά της*

Κάπου μπλεγμένη στο διάβασμα της εξεταστικής και στο άγχος της εξέτασης
διαπίστωσα κάτι...
πως τελικά και η εξεταστική έχει τα θετικά της.


Δε με πιστεύεις ε;Να σου πω δύο από αυτά μήπως και σε πείσω;


1. Σε φέρνει όλο και πιο κοντά στο πτυχίο.
2. Μπορεί να σου χαρίσει αυτό το μοναδικό συναίσθημα που λέγεται:

"βγαίνω-από-την-αίθουσα-και-πετάω-γιατί-έγραψα-10"

Μήπως έχεις να προσθέσεις κάποιο άλλο θετικό στοιχείο της εξεταστικής;

υγ: ακόμη και το διάβασμα της εξεταστικής γίνεται όμορφο πλάι σε τόσες αναμνήσεις (ξέρω πως ζηλεύεις τον τοίχο του σπιτιού μου:-) )

Εκτός λειτουργίας.

Το γεγονός: Εξεταστική Χειμερινού Εξαμήνου

Τα δεδομένα: 14 μαθήματα

Η σταθερά: άγχος

Η μέρα: από αύριο

Το αισιόδοξο: (ουσιαστικά) η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ μου εξεταστική!

Η μέτρηση: 10/2 θα έχουν τελειώσει όλα

Η δύναμη: η αγάπη των γύρω μου.

Άντε και καλή μας επιτυχία!

Καλή Χρονιά είπαμε;;;

Τι κι αν είπαμε; Ας ξαναπούμε!
Η παιδική μου φίλη Ε. μου έστειλε διαδικτυακή ευχετήρια κάρτα...και όχι μια απλή κάρτα ε!
Είναι κάρτα in architectural terms και αφόρητα αισιόδοξη!




υγ: Μην ξεχαστείς! Σήμερα είναι η ευκαιρία να βάλουμε και επίσημα το φως στη ζωή μας!

Καλή Χρονιά*

Ε ναι, είμαι από τους ανθρώπους που αν και παρορμητική θέλω η ζωή μου να είναι σε "κουτάκια". Η σχολή, η δουλειά, οι εκθέσεις, οι συναυλίες... όλα πρέπει να έχουν το δικό τους κουτί και τη δική τους θέση στην καθημερινότητά μου.Συνεπώς, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ημερολόγιο. Κάθε χρονιά έχει το δικό της κι αυτό κάνει πιο όμορφο κι εύκολο τον απολογισμό της.
Φέτος όμως -ΕΥΤΥΧΩΣ- δεν πρόλαβα να πάρω το moleskine που είχα βάλει στο μάτι, καθώς ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, μου έκανε ένα από τα ομορφότερα δώρα που μου έχουν κάνει ποτέ.Κι αυτό επειδή είναι λες και φτιάχτηκε για εμένα.Η Πασχαλιά κατάφερε να βρει "Ημερολόγιο 2012 - in architectural terms".
 Μα δεν είναι τέλειο;;;

και στην πιο πρωτότυπη συσκευασία*

Και η ευχή που υπερίσχυσε είναι αυτή:

Και επειδή κάθε χρόνο στην πρώτη σελίδα γράφω τις πιο όμορφες ευχές που λαμβάνω την Πρωτοχρονιά θα σας μεταφέρω μερικές ελπίζοντας να βρούμε φως όπου υπάρχει αγάπη:

"Να χαμογελάμε πιο συχνά.Να μην αναβάλλουμε αυτά που θέλουμε και ονειρευόμαστε και να κρατάμε το χέρι των αγαπημένων μας"

"Οι άνθρωποι είναι για να αγαπιούνται και τα πράγματα για να χρησιμοποιούνται. Αντιστάσου σε μια εποχή όπου τα πράγματα αγαπιούνται και οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται".

"Να έχουμε μια δυνατή χρονιά"

και φυσικά η πιο "πανηγυρτζίδικη" ευχή: 

"Το 2012 θα φέρει το πτυχίο σου κι αυτό αρκεί για να το κάνει σπουδαίο.

Θα το γιορτάσουμε".

Ευχαριστώ Ε.,Α.,Λ.,Σ.,....

Ας το γιορτάσουμε, λοιπόν!