Σήμερα που γιορτάζουν οι άνθρωποι των γραμμάτων ας θυμηθούμε όλους αυτούς τους δασκάλους που μας διαμόρφωσαν.Αυτούς που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη γνώση και τα βιβλία.Αυτούς που στάθηκαν σαν γονείς δίπλα μας.
Σίγουρα υπήρξαν.Ίσως όχι πάρα πολλοί,ίσως ελάχιστοι.Όμως υπήρξαν και πρέπει να τους θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη και αγάπη.
Καθώς, λοιπόν, σκέφτομαι τόσο τα μαθητικά μου χρόνια όσο και τα φοιτητικά, διαπιστώνω πως ήμουν από τους τυχερούς που βρέθηκαν τέτοιοι καλοί δάσκαλοι στο δρόμο μου.
Διαβάζοντας το βιβλίο
"Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής"
του Άρη Κωνσταντινίδη
έμεινα έκπληκτη μπροστά σε μια παράγραφο που είναι σαν να περιγράφει όλη τη μαθητική (και ακαδημαϊκή) μου πορεία.
Σας τη μεταφέρω και ελπίζω να είστε κι εσείς το ίδιο τυχεροί.
"Γιατί εδώ είναι το πρόβλημα: να καταφέρεις να βρεις μόνος σου τον καλό δρόμο κι όχι επειδή θα βρεθεί κάποιος ...έξυπνος (και κατεργάρης) για να σε "βοηθήσει" στο πως θα παραστρατήσεις. Όχι επειδή έχει ίσως κακούς σκοπούς, αλλά επειδή δεν έχει τα κότσια για τη δουλειά που νομίζει πως την κατέχει. Έτσι συμβαίνει σχεδόν με τον κάθε δάσκαλο (αχρείαστοι να είναι)
έξω από ελάχιστες εξαιρέσεις.
Που πρέπει να είσαι ΠΟΛΥ τυχερός για να τους πετύχεις
και για να γίνεις και φίλος μαζί τους όσο και πιο μεγάλοι αν είναι στα χρόνια από εσένα".
Να σας χαιρόμαστε*
No comments:
Post a Comment